Onze reis naar de Verborgen Stad

We beginnen een beetje aan het einde van onze rondreis te maken. Hoewel deze blog al een tijdje klaar stond om te posten, hebben we hier weinig internet .. Maar bij deze.

Na een dag in Cusco, een prachtige stad overigens, was het eindelijk zo ver: we zouden de Inca-trail gaan lopen. Op het verderfelijke tijdstip van 3.00 uur in de ochtend, liep de wekker af, omdat wij om 3.30 uur opgehaald zouden worden door de taxibus. Dit busje zou ons, dachten wij, brengen naar het centraal station van Cusco. Niets bleek minder waar! Na een helse en levensgevaarlijke tocht door de bergen belanden wij anderhalfuur later op een piepklein stationnetje in Ollantaytambo. Vanuit hier begonnen wij onze reis naar de Verborgen Inca Stad. Na anderhalfuur stopte de speciale Inca-express in de middle-of-fucking-nowhere en werden wij met een vriendelijke glimlach de trein uit getrapt. Gelukkig stond daar, verscholen in de bosjes, onze Inca-gids Primo. Onder leiding van Primo liepen we door de bossen en over een touwbrug, en kwamen we aan bij het begin van de wereldberoemde, 5200 kilometer lange Inca-trail. Om onze reis te bevestigen, kregen wij op dit punt van de trail-bewaker een stempel op ons deelnameformulier. In totaal zouden wij er 3 ontvangen, en de eerste was al binnen, dus dit ging helemaal goed komen! Vol goede moed, begonnen we aan de tocht. De trail begon op 2100 meter hoogte met een vrij vlakke eerste etappe, maar al vrij snel begon de eerste klim. Er kwamen trappen op het pad. Steeds wat steiler, en steeds wat smaller. We klomen hoger en hoger en al gauw waren we beland op 2600 meter hoogte. Op dat moment sloeg de hoogteziekte wederom keihard en genadeloos toesloeg. Dit keer was Jessica de pineut, en we moesten nog naar 3000 meter hoogte. Juist op het moment dat het eigenlijk niet meer ging, kwam daar de Peruaanse Inca-engel, in de vorm van een dokter, die meereisde meteen groep Canadezen. Dankzij deze man, en een uurtje rust aan de voet van een prachtige, kletterende waterval, was de conditie van Jessica weer dusdanig, dat de tocht kon worden voortgezet. Het landschap waar we doorheen trokken werd mooier en mooier. Waar we begonnen waren in de bossen op 2100 meter hoogte, gingen deze op 2600 meter hoogte over in jungle. De flora en fauna tijdens de tocht waren divers en prachtig en de uitzichten op de begroeide bergen rondom waren fenomenaal. Het laatste stuk van de tocht was een beproeving, na 6 uur wandelen was de vermoeidheid lichtelijk toegeslagen en het pad ging op dat moment over op de befaamde 'gringo-killer': een trap van 70 treden die zo steil en smal is, dat wordt aangeraden deze op handen en voeten te beklimmen. Maar daarachter wachtte de beloning: na ruim 8 uur zwoegen, ploeteren en afzien stond daar voor ons .... De Zonnepoort. Inmiddels was het 17.00 uur en begon de zon te verdwijnen achter de bergen. Deze lichtinval zorgde ervoor dat wij vanaf het prachtigste uitzichtpunt over Machu Picchu een magisch zicht hadden op deze eeuwenoude Verborgen Stad. Euforische taferelen speelden zich hier af; al lachend en huilend vielen we elkaar in de armen. We hadden de tocht van de Inca's volbracht.

Hiermee was de tocht echter nog niet ten einde. De afdaling naar de Stad zelf zou nog een uur duren en moest worden ingezet. Bij het zien van alle trappen begonnen alle spieren, vooral de bovenbeenspieren, spontaan te protesteren. Ze kregen gelijk. De een uur durende tocht naar Machu Picchu was bijna nog helser dan die 8 uur naar boven. Wonder boven wonder hebben we het alle 5 in goede gezondheid gehaald, maar na aankomst Machu Picchu besloten we direct nog verder af te dalen naar onze overnachtingsplaats Aguas Calientes. De volgende dag zouden we uitgebreid en uitgerust Machu Picchu kunnen bekijken.

De volgende ochtend zijn we met het ochtendgloren alweer aanwezig in Machu Picchu. De gids gaf aan dat dit het mooiste moment van de dag was om De Stad te bekijken, dus mochten wij onze wekker wederom lekker vroeg zetten: 4.30 uur. Gelukkig kunnen we volmondig zeggen dat dit het absoluut waard was. Terwijl we stonden te wachten tot de zon vanachter de bergen zou verschijnen, hadden we al een prachtig uitzicht over de complete stad met al zijn terrassen en tempels. Om 6.43 uur verscheen de zon dan eindelijk, en wierp een engelachtig licht over de stad, waardoor deze een nog mysterieuzere uitstraling kreeg. Een aantal prachtige foto's later, kregen we een 2 uur durende rondleiding van onze gids Primo, waarna we afscheid namen. Vervolgens hebben we nog enkele uren met eigen ogen de Verborgen Stad mogen ontdekken, waarna we compleet voldaan en intens gelukkig zijn afgedaald naar het levendige en knusse dropje Aguas Calientes. Hét doel van de reis was bereikt. Machu Picchu kan op de bucket list worden afgevinkt.