1 januari t/m 5 januari

Hallo allemaal! Het is alweer een tijdje geleden, ook omdat we ondertussen met de camper rondreizen en dus bijna geen internet hebben. Maar we zullen jullie even bijpraten over de afgelopen week:

Na een gezellige nacht op het plein van Dunedin, waar we de jaarwisseling hebben gevierd, hadden we voor 1 januari een rustdag ingepland. Op oudjaarsavond zijn we rond een uur of 23.00 naar het centrum van Dunedin gegaan om eerst wat te gaan drinken in de kroeg. Onder begeleiding mochten Maaike en Ivo gelukkig wel mee naar binnen, want de leeftijdsgrens was eigenlijk 18+. We gingen met de hele familie en Rens erbij (Judith voelde zich helaas niet lekker). Na het aftellen richting het nieuwe jaar, werd er een kanon afgevuurd, waarna een spectaculair vuurwerk losbarstte (wel 3 minuten lang). Helaas werd vaders frontaal getroffen door een vuurbal. Slechts door ijzeren wil heeft hij dit bijna-fatale incident kunnen overleven (naar eigen zeggen). Daarna was het voor iedereen tijd voor de welverdiende nachtrust, om vervolgens op 2 januari af te reizen naar Picton.

Voor onze eerste overnachting op weg naar Picton zouden we stoppen in Christchurch. Onderweg kwamen we ook nog langs de plaats Moeraki, waar het bekendste visrestaurant van de omgeving is gevestigd. Helaas was Fleur’s Place, zoals het genoemd wordt, volgeboekt voor de lunch. Dus na een smakelijke fish & chips bij de buren (maar het was smakelijker bij Kaka Point), vervolgden wij onze reis richting de Moeraki Boulders. Het fotograferen van de bolletjes in de zee bij een wolkbreuk, wordt door deze familie niet echt als prettig ervaren, zodat we unaniem besloten door te rijden naar de COOKIE TIME FACTORY! in Christchurch. Het Cookie Time-verhaal begint op Eerste Kerstdag. Rens had namelijk uit gastvrijheid zijn kerstcadeautje, een emmer Cookie Time-koekjes, op tafel gezet als uitnodiging om er eentje te nemen bij de koffie. Maar zo’n kans laten de kinderen Smeijers zich natuurlijk niet ontglippen. Dus halverwege Boxing Day was de bodem van de emmer bereikt. Hieruit is de verslaving aan Cookie Time-koekjes ontstaan. Aan het einde van de middag kwamen we aan bij onze geliefde fabriek, maar die bleek gesloten. We hebben die avond overnacht in het huis van de moeder van Judith.

De volgende dag kregen we in de vroege ochtend een herkansing voor het bezoek aan de Cookie Time fabriek. Om 9.00 ’s ochtends stonden wij als eerste voor de deur. Na alles te hebben gezien, hebben we in de winkel minstens 3 kilo koekjes gekocht. Zelfs Judith kon voor het eerst in 60 jaar eindelijk naar binnen en was, net als alle anderen, uitgelaten. Vervolgens was het tijd om een bezoek te brengen aan Tanks For Everything. Op een afgelegen locatie in een dennenbos, waar Johnny de Mol ook was geweest (omg!), zijn wij met het hele stel in een Engelse APV (Piet, de foto’s volgen) meegereden en heeft vaders een Russische T-55 bestuurd! Hij zag eruit als Sjakie in de Chocoladefabriek. Hierna zijn we als een stelletje ramptoeristen naar het centrum van Christchurch gereden, om de nog steeds zichtbare gevolgen van de aardbevingen te bekijken. Het was indrukwekkend om te zien hoeveel schade de natuur aan kan richten, wat zelfs in 2 jaar nog niet opgebouwd kan worden. Nog diezelfde dag zijn we doorgereden naar de kustplaats Kaikoura, die bekend staat om de vele verschillende dieren die je daar kan zien, zoals dolfijnen, zeehonden en walvissen. Die avond zijn Rens en Judith gaan overnachten bij vrienden van hun, Ron en Belinda, en was er voor ons een appartement geboekt aan zee.

De volgende dag, op 4 januari, waren we al vroeg uit de veren voor een boottocht op jacht naar de walvissen. Om 10.30 vlogen wij gewapend met dikke truien en een fototoestel over de pacific ocean. Al na 10 minuten kwamen we de eerste walvis tegen. Deze was helaas nog in een diepe slaap, waardoor hij vrij weinig uitvoerde. De volgende was een stuk actiever, dus na een paar spuiters, dook hij onder en wuifde hij vrolijk met zijn staart. Tenslotte gingen we nog op zoek naar dolfijnen, die zich helaas niet aan ons wilden laten zien. Tegen lunchtijd kwamen we weer aan land, waarna we uitgenodigd werden voor een BBQ bij Ron en Belinda thuis. Groene mosselen, zwarte mosselen, Paua, kreeft en steak, we merkten zeker dat we aan de zee zaten en als kenner van de zee had Ron het heerlijk klaargemaakt. Mede door het feit dat we met een erg grote groep waren en de temperatuur van 25 graden, was het fantastisch en erg gezellig. Belinda is diamantzetter van beroep en heeft ons nog een demonstratie gegeven en onze sieraden gepoetst.

5 januari gingen we met de hele groep, inclusief Ron, Belinda en hun kinderen, op weg naar Picton. Onderweg zou Belinda ons nog een plek laten zien waar vanaf november baby zeehondjes spelen. Na een korte maar mooie wandeling naar de waterval, bleek dat de baby zeehondjes inmiddels groot genoeg waren om in zee te blijven. Geen baby zeehondjes voor ons dus. Wel een dooie possum (zoals ze dat hier noemen), die lekker tegen een bordje lag te slapen. Na afscheid genomen te hebben van Ron en Belinda, hebben wij onze weg vervolgd naar Picton. Vanaf daar zouden wij de ferry van InterIslander pakken naar Wellington. Die vertrok om 13.10 uur. Het afscheid nemen van Rens en Judith was voor iedereen moeilijk, want de afgelopen 2 weken met hun waren heel leuk, maar we gingen verder naar de rest van de familie op he noordeiland. Na een rustige overtocht van 3,5 uur op een strakke zee onder 25 graden zon, kwamen we om 16.30 uur aan in de haven van Wellington. Daar stond neef Jeroen op ons te wachten met ‘The Big White’, de grootste camper uit zijn verhuurbedrijf. Met zijn allen zijn we in de camper gestapt, om vervolgens naar tante Els te rijden, die ook in Wellington woont. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen door tante Els en neef Micheal. We hebben gezellig met zijn allen gegeten en die avond hebben vaders en neef Jeroen in de camper geslapen, waar ze een licht rumoerige nacht hebben gehad, door het verkeer en de lallende feestbeesten.

De rest van het verslag komt er ook een dezer dagen op te staan! :)