Laatste dagen en nawoord :)

15 januari hebben we weer een drukke dag gehad. We hebben een flink stuk door de mooie natuur gereden en vervolgens zijn we gestopt in Waihi om een bezoek te brengen aan Martha’s goudmijn. Martha’s goudmijn is een ingestorte goudmijn waar eigenlijk vrij weinig te beleven valt. Naast die vervallen mijn is nog een nieuwe mijn, waar je niet in mocht, dus daar was ook helemaal niks te beleven. Dus zijn we maar weer doorgereden. Op een gegeven moment reden we door een kloof in de Coromandel, heel mooie natuur en wandelingen. Dus wij gingen ook even een wandeling maken daar. Ik en El zeiden dat we een wandeling zouden maken van 35 minuten, maar we kozen de wandeling die door een donkere spoortunnel liep (zaklamp aanbevolen). Het was wel een spannende wandeling van 1,5 uur, die een verrassend filmpje heeft opgeleverd. Daarna gingen we door naar de Hot Water Beach. Het weer was helaas een beetje betrokken, toen we het strand opkwamen was het redelijk leeg op enkele meters na. Daar krioelde het van de mensen, want alleen daar zitten de warm water bronnen onder het zand en graaft iedereen zijn kuiltje. Uiteindelijk weten ook wij een kuiltje te bemachtigen. Maaike heeft de perfecte plek: lekker warm, maar Jessica en Ivo zitten lekker maar verbranden hun voeten wel een beetje. Daarna nog even afgekoeld in de enorme golven met de bodyboards die Jeroen ons had geleend. El heeft er natuurlijk weer eentje gesloopt.

De laatste dag is aangebroken! 16 januari wierpen we na de overnachting een blik op de Cathedral Cave en rijden we door naar Coromandel Town: wederom een prachtige tocht door de natuur. In Coromandel Town hebben we snel geluncht en vervolgens was het tijd om door te gaan naar Auckland. Daar wonen Joyce, een nicht van mij, en Mark met hun kinderen. Het is even wennen om op een 4-baansweg de grote stad in te rijden na al die ruimte. Bij Joyce en Mark werden we natuurlijk weer hartelijk ontvangen, ook door Shanne, Reuben en Josh. We hebben een gezellig avond gehad met z’n allen, waarbij Joyce heerlijk had gekookt en Josh voor de muziek zorgde met zijn gitaar en eigen geschreven nummers. We waren met een hele grote groep: wij, Joyce, Mark en hun kinderen, Jeroen, Loirrain en Reef en Frank (nog een neef), Vivian en Andrew. Onze laatste overnachting in Nieuw-Zeeland is uiteraard in de camper voor de deur bij Joyce en Mark.

Op donderdag 17 januari werden we vroeg wakker in onze camper die we geparkeerd hadden in de Powellstreet in Auckland bij Mark en Joyce voor de deur. Vóór ons stond de camper van Jeroen, Lorrain en Reef (Moenah was met een vriendin naar de Coromandel), dus de straat zag er vandaag wat anders uit dan gewoonlijk. Na een douche in de camper en voor de dames bij Joyce in haar huis, stond er een heerlijk ontbijt klaar bestaande uit roerei, worst, toast, orange juice en thee en koffie.
We moesten de camper schoon opleveren dus na het inpakken van 5 grote koffers en 10 (?) stuks handbagage konden we aan de schoonmaak. Er was wel al wat voorwerk gedaan maar door de gezelligheid bij het ontbijt omdat naast Joyce en ons vijven ook Jeroen, Lorraine, Reef, Josh en Reuben aanschoven, werd het toch nog haasten om alles op tijd af en schoon te krijgen. We wilden uiterlijk om 12.00 uur naar het vliegveld vertrekken maar dat haalden we al niet. Vervolgens bleek dat we ook nog moesten tanken omdat Ronald in zijn aandrang om op woensdag snel naar Auckland te rijden kansloos onzuinig had gereden en de tank nagenoeg leeg was. Gevolg: een vertragende tankstop en vlekken in de nek van El.
Aangekomen op het vliegveld hebben we afscheid genomen van Jeroen en Reef die de camper terug zouden rijden naar Rotorua. Vervolgens aanschuiven in de rij voor het inchecken. Na nog een keer te hebben gewisseld voor de goede rij was het wachten op enkele “Pakies” die een onsamenhangende discussie aan het voeren waren met het personeel. Waarschijnlijk over het exorbitante overgewicht van hun koffers wat zelfs Jules de Korte kon zien maar waar zij het niet mee eens waren. Gevolg: extra vertraging en weer een vlekje erbij in de nek van El.
Eind goed, al goed, dus om 14.15 uur stonden we klaar voor boarding zodat we om 14.30 uur konden vertrekken richting Kuala Lumpur.
De vlucht van 9 uur verliep bijzonder voorspoedig en of dit nu kwam door de slaappillen, de wijn of de vermoeidheid van de avond ervoor en/of de ochtend maakt niet uit, we hebben heerlijk geslapen. Wederom bleek het omzetten van de Nieuw Zeeland tijd naar de NL tijd prima te werken. Op de luchthaven van Kuala Lumpur hadden we een wachttijd van “slechts” drie uur waarna we konden inchecken voor onze vlucht naar Amsterdam.

Vrijdag 18 januari zijn we na weer een voorspoedige vlucht om 5.30 uur geland op Schiphol.
Voor ons allen was de vlucht voorspoedig behalve voor Jessica die op het laatst nog ernstig moest barfen. Omdat de wachtende Chinees voor de WC niet begreep wat ze vroeg, heeft ze spontaan haar Beef met mashed potatos in het zakje van de stoel moeten deponeren. Het is mij helaas allemaal ontgaan omdat ik naar Looper met Bruce Willis zat te kijken (aanrader).
Goede vlucht en fijne aankomst bij een behoorlijk minder gewaardeerde -5 graden Celsius !!! We kregen acute ontwenningsverschijnselen. Omdat Jessica nog steeds niet helemaal kosher was had Ronald alvast haar handbagage meegenomen door de douane zodat ze hier geen last meer van zou hebben. Jammer alleen dat haar paspoort er nog in zat. Onder begeleiding van een douane Gestapo officier werd zij vervolgens begeleid naar de bagageband om naast Ronald haar rode koffertje open te maken om alsnog haar paspoort te tonen.
Na een teleurstellende grom van deze teleurgestelde Izegrim die zich een zekere prooi zag ontslippen droop hij af naar zijn glazen controlegrot en kon Jessica zich storten in de armen van het omvangrijke ontvangstcomité bestaande uit….Bas.
De bos rode rozen werd nagenoeg geplet in de innige omhelzing maar kon door El net op tijd worden gered.
De medewerker van Valid Parking had onze Ranault Espace keurig klaar staan dus we hoefden geen ruiten te krabbelen en konden zo naar huis rijden. En dat is maar goed ook want na een reis van 26 uur uit een land met gemiddeld 25 graden Celsius wil je NIET om 6 uur in de ochtend bij -5 graden in je tropen blouse je autoruiten van sneeuw en ijs willen ontdoen!! Uiteindelijk kwamen we om 7 uur thuis en hebben we na het uitladen van de bagage en het maken van een foto in de sneeuw nog heerlijk zitten nagenieten met z’n allen van deze unieke reiservaring.

Nawoord:
Nieuw Zeeland is altijd als een rode draad in mijn leven verweven geweest. Van kleins af aan was ik bekend met het gegeven dat een behoorlijk deel van mijn familie in dit zogenaamde “Nieuwe Zeeland” zou wonen maar als kleuter drong dit besef niet helemaal door. Het was meer dat er naast de provincies Zuid-Holland, Brabant en Zeeland ook nog zo iets was als de provincie Nieuw Zeeland. Was wel wat verder weg vandaar dat een familiebezoek met de 2CV geen optie was. Het bestaan van deze “provincie” werd mede duidelijk als ik met Pa en Ma het wekelijkse zondagsbezoekje bracht aan Oma Bassant op de Hillevliet in Rotterdam. Als aapie van een paar lentes, geboren en getogen in het Laakkwartier van Den-Haag zag ik daar wonderlijke zaken als Maori houtsnijwerk, een Tiki van groen steen, een buisje met verschillende soorten zand van alle stranden van deze provincie, mega-schelpen met prachtige kleuren, de mooiste boeken met spectaculaire natuurfoto’s en in het zijkamertje een wereldkaart van de OSK Line waar op te zien was waar deze provincie lag (deze kaart hangt trouwens nu bij mij in de woonkamer).
Op zesjarige leeftijd bleek dat ook broer Rens naar dit oord ging vertrekken. Bijkomend voordeel was wel dat ik een eigen slaapkamer kreeg, maar bijkomend nadeel was dat ik nooit meer op de treeplanken van Rens’ Vespa mee kon scheuren door de Jan v/d Heijdenstraat.
Maar goed, het feit dat hij met de boot ging en dat deze tocht 6 weken ging duren bracht bij mij het besef dat het hier om serieuze afstanden ging en dat het provincie idee niet helemaal klopte. Broer Rens ging daadwerkelijk naar een ander land aan de ander kant van de wereld waar ook die ander ooms en tantes woonden als Bob en Gré, Els en Bob en Hans en Evelien.
Later bleken er ook nog een Ton en Lydia op een zeker Curaçao te wonen en kon ik weer opnieuw beginnen met mijn wereldoriëntatie, maar dit terzijde.
Dat het ver was bleek ook als thuis in de Jan v/d Heijdenstraat de telefoon ging en er een vage, Engels sprekende stem klonk. Na een lichte paniek verzamelde het gezin Smeijers zich in de gang om de bakelieten PTT wandtelefoon waarna Pa of Ma het gesprek voerde waarbij wij kinderen zeer stil moesten zijn omdat de verbinding vaak slecht was en een gesprek in die tijd tien gulden per minuut kostte. Voorwaar een fortuin. Toen Rens en Judith de geboorte wilde melden van hun dochter Leah ging dit zelfs per telegram. Er werd door een speciale telegrambesteller van de PTT een opgevouwen bericht bezorgd waar na open maken uit bleek dat mijn broer vader was geworden. Wat was de techniek toch ver destijds.
Nieuw Zeeland was dus altijd in mijn leven. Ik wist gewoon niet beter, ook mede door een regelmatige aanloop van familie en vrienden uit deze nieuwe wereld die de oude wereld met eigen ogen wilde aanschouwen. Een verblijf op De Oude Bleijk was dan ook een standaard onderdeel van de reis voor één of meerdere nachten. Dat ging zelfs zo ver dat er eens een wildvreemde “Kiwi” voor de deur stond die tegen Ma zei dat mijn neef had gezegd dat je hier altijd wel kon slapen en of er nog plek was. Hij mocht uiteraard blijven.
Voor mij was het dus een vanzelfsprekendheid om een familiebezoek aan Nieuw Zeeland te brengen. Er waren inmiddels zoveel neven en nichten bijgekomen met ook weer kinderen, dat ik niets liever wilde dan met eigen ogen zien waar al deze mensen wonen en leven.
Ook voor Ellen was dit een duidelijk verhaal, mede omdat zij in de loop der jaren al veel heeft meegekregen en meegemaakt van/met mijn familie uit Nieuw Zeeland. Voor Jessica, Maaike en Ivo was dit veel minder duidelijk. Zij konden zich nog wel bezoekende familieleden herinneren op de Wulplaan maar het zei ze toch niet erg veel.
Toch wilde ik heel erg graag dat ook zij met dit deel van mijn familie en van mijn leven kennis zouden maken en wellicht het stokje van de “rode draad in het leven” zouden gaan overnemen. Nu na terugkomst in Nederland van een familie vakantie van vier weken in Nieuw Zeeland ben ik er zeker van dat ze begrijpen hoe nauw verweven deze twee werelden zijn maar ook dat ze er vanaf nu deelgenoot van zijn.

Rens, Judith, Leah, Els, Michael, Tess, Bob, Gré, Rudolf, Trianne, Mark, Zack, Henry, Jeroen, Lorraine, Moenah, Reef, Joyce, Mark, Shanne, Josh, Reuben, Frank, Vivian en Andrew, maar ook Ron en Belinda, het was fantastisch om jullie te ontmoeten en mee te maken. Het was een heerlijke vakantie en een unieke ervaring voor ons, dus dank jullie allemaal voor jullie gastvrijheid, jullie verhalen maar ook voor jullie kookkunsten. Voor alle familieleden die wij door omstandigheden niet hebben kunnen ontmoeten: wees gerust, er komt een volgende keer.
Ons huis in Nederland heeft altijd een open deur voor jullie.

Grt.
Ronald
ook namens Ellen, Jessica, Maaike en Ivo.

E noho ra
(tot ziens)